Hjúkrunarstörf í skiptum fyrir næturæfingu....

djö...
Til þess að tryggja það að ég myndi mæta á næturæfingu í morgun fór ég samviskusamlega í háttinn rétt fyrir kl. 22 í gærkvöldi. Það var ekki erfitt enda var ég víst búin að sofa í sófanum yfir lélegum sjónvarpsþætti amk tuttugu mínútur áður en ég hafði vit á því að koma mér í rúmið. Tommi kom fljólega en læddist svo að ég varð ekki vör við hann enda vissi hann hve mikilvægt það var hjá mér að ná góðum svefn fram að æfingunni. Svo byrjaði það! Örverpið fór að rumska fljótlega upp úr miðnætti og tók pabbinn að sér að sinna henni. Einhverntímann varð ég svo vör við að hann kom og tók hana upp í enda var hún að láta í sér heyra og greinilega ekki alveg sátt við lífið. Rúmlega tvö baðst pabbinn vægðar og hafði þá ekkert sofið og hún lá á milli okkar frekar pirruð en þó afar þreytt. Svo hjúkkan fór á vaktina og þegar ekkert hafði verið sofið til að verða fjögur og orðið ískyggilega stutt í æfinguna þá var ekki annað í stöðunni en að drífa barnið fram enda virtist hún vera komin með hita. Hún fékk því almenna skoðun á skiptiborðinu, hitamæld og lyfjagjöf í formi hitalækkandi parasupp stíla. Fljótlega eftir það náði hún að sofna en þó ekki svo vel að hún svæfi til morguns. Það var sem sagt rumskað og raskað á 50 mín fresti þar til klukkan var orðin skólatími. Þá var ég í rauninni þakklát fyrir að hafa sofið af mér næturæfinguna en þó andskoti svekkt því það er svo stuttur tími til stefnu. Skottið átti tíma hjá barnalækni í morgun sem sagði hana vera með veirusýkingu og við yrðum að gefa þessu tíma.... ble ble ble eins og ég hafi tíma!! Í dag hef ég þjakað sjálfa mig með samviskubiti og svekkelsi yfir að hafa ekki komist á æfinguna í morgun. Ég hef þó sterkan grun um það að æfingafélagarnir og sjálfur hettumaðurinn hafi saknað mín enn meira svo þar af leiðandi er ég enn svekktari! Og ég sem er búin að bera laxerolíu á veika fótavöðvana mína. Nú er víst ekkert annað í stöðunni en að bíta á jaxlinn og vonast til að þetta taki fljótt af.