Að morgni áttundu og næst síðustu umferðar vaknaði Patrekur árinu eldri, fullskeggjaður með bassarödd og hljóp niður á strönd og fékk sér tattú. Eins og flesta morgna hér í sveitinni fengu menn sér hvítt brauð með skinku og aðra sneið með Nutella og naut Patti þess enn betur en áður. Ekki hefur enn verið sungið fyrir drenginn en ég er viss um að við munum taka lagið í kvöld þegar sigrarnir fara að týnast í hús. Annars var gærdagurinn ekki eins góður og við vonuðumst til en það náðust 4 góðir þegar Dagur, Hjörvar og Patti unnu en Jóhanna og Hallgerður gerðu jafntefli. Hin lutu í lægra haldi fyrir einhverjum ofur asnalegum andstæðingum (kúltiveruð frústrasjón í gangi). En dagurinn í dag er afmælisdagur og þess vegna munum við örugglega slá fyrra vinningsmet frá mánudeginum og koma með átta vinninga eða meira enda er þetta svarti dagurinn, þe. flestir okkar krakka tefla með svörtu .

Áður nefndir sundgarpar í Villunni skelltu sér aftur í sjóinn í dag enda ekki nema um 22°c og sést til sólar. Ef þeir feðgar Friðgeir og Dagur halda þessu áfram þá er mikil hætta á því að þeim fari að vaxa sundfit milli táa og fingra. Annars eru þessir herramenn í hópnum býsna sprækir á morgnana og oftar en ekki eru óvart komin 4-5 glæný brauð í eldhúsið því allir fara í búðina á svipuðum tíma en þar sem búðirnar í götunni eru svo margar þá ná þeir aldrei að hittast og bera saman innkaup sín. Það er þó aldrei of mikið af brauði frekar en ís því þetta er eins og veislumatur í augum krakkana eftir að þau uppgvötuðu Nutella sem er líka keypt daglega enda dugar ein krukka tæpt í 17 gráðuga munna.

Nú þrátt fyrir fjölda búða í nágreni Villunnar er vöruúrvalið afar takmarkað og því sjaldan hægt að fá annað en álegg, brauð, gos, vatn og sælgæti. Og þar sem það er 15 ára stórafmæli stjúpsonar míns þá gerði ég mér sérstaka ferð í ofursúpermarkaðinn - aðeins 4km ganga, í þeim eina tilgangi að leita eftir kökugerðarefni. Best hefði verið ef svartfellingar væru aðeins ameríkusinnaðir og seldu Betty Crocker en svo er alls ekki. Eftir ítarlega leit í búðinni fannst þó smá hveiti, sykur og egg en ekkert almennilegt súkkulaði eða önnur grundvallar hráefni í eðalbakstur Skjólsalafrúnnar. Kannski verðum við bara að fórna kökunni en þá er ekki annað að gera en að skera þykka franskbrauðssneið og smyrja með þykku lagi af nutella og skella á það 15 fallegum kertum. Svo verðum við bara að knúsa drenginn í bak og fyrir.

Á morgun er svo síðasta umferðin og hefst hún á staðartíma kl. 13.00 og íslenskum tíma kl. 11. Þegar umferðinni er lokið er ljóst að við þurfum öll að koma okkur í Villuna og pakka niður enda nauðsynlegt að ná smá svefni fyrir brottför sem verður um kl. 4 aðfaranótt fimmtudags. Þrátt fyrir að hér hafi allt gengið vel og allir séu ánægðir þá held ég að margir séu orðnir afar þreyttir og hlakki til að komast heim í faðm fjölskyldunnar og síðast en ekki síst í sitt eigið rúm.

Sorry að ég hef engar myndir í dag þar sem ég er að vinna á tölvunni hans Davíðs en ekki minni og hann er ekki í kallfæri til þess að vísa mér inn á sínar myndir að svo stöddu. 

Kveðjur í vondaveðrið á Íslandi héðan úr sólinni og góða veðrinu í landinu svarta. Nú er ég hlaupin út aftur til hinna fullorðnu í hópnum sem sitja úti á veröndinni við skákhöllina og sötra bj... og yndæliskaffi og ég er bara með vatnsbrúsann enn að hugsa um góða ísinn sem ég borðaði á leiðinni hingað!!!

Edda

Að kvöldi frídagsins eru allir sælir eftir skemmtilegan dag í Herceg Novi. Í stað þess að eyða deginum í rútuferðum þá var ákveðið að skoða bæinn sem við erum í enda fæst krakkana haft tækifæri til þess að skoða sig um. Margir sváfu aðeins frameftir en þeir sem voru sprækastir þeir Stefán og Friðrik Þjálfi voru komnir út um kl. 9 og farnir í körfubolta. Við hin sem vorum aðeins seinni í gang fórum á ströndina um kl. 11. Þar var yndislegt enda sól og afskaplega heitt. Þó gustaði svolítið á okkur en hverju erum við íslendingarnir ekki vanir? Við Þorsteinn sinntum foreldrahlutverkinu og tókum myndir af stelpunum sem skelltu sér í sjóinn og tóku Hallgerður og Tinna þetta með stæl þegar þær skelltu sér á bólakaf meðan Geirþrúður dýfði tánum ofan í og Jóhanna hvatti þær áfram. Fljótlega fór að bera á sundgörpum í flæðamálinu og virtust þeir tala íslenkst mál. Við nánari athugun reyndust þetta vera feðgarnir Friðgeir og Dagur Andri sem syntu þarna um eins og þeir hefðu aldrei gert neitt annað en að synda í söltum sjó!

Ekki höfðum við eirð í okkur til að liggja þarna til eilífðarnóns svo við skelltum okkur í göngu. Ég fór ásamt Jóhönnu og Geirþrúði í átt að gamla bænum meðan þau hin fóru heim í saltskolun og ætlunin var að hittast við kirkjuna sem ég hafði verið gerð brottræk úr. Eftir að við höfðum gengið kröftuglega um allar 600 tröppurnar sem virtust endalausar upp að virkinu fórum við skoðunarferð þar um. Stórkostlegt útsýni yfir bæinn og langt út á Adríahafið og inn víkina. Þegar garnirnar voru farnar að gaula svo hátt að kirkjuvörðurinn í kirkjunni góðu var orðin hræddur um að víkingastelpan frá Íslandi væri farin að nálgast, var augljóslega komin tími á pizzu! Eins og áætlað hafði verið hittist hópurinn við kirkjuna góðu enda fjöldi af kaffihúsum og pizzeríum allt í kring. Við það tækifæri rákum við inn nefið í kirkjuna og vogaði ég mér ekki lengra en í hurðagættina og það fyrsta sem ég sá voru gyllt hlið sem nú var búið að setja upp við þau þrjú hurðargöt sem ég hafði gægst inn um (þó aðeins eitt þeirra) daginn áður. Sum sé í gær var ekkert sem benti til nokkurs annars en þetta væri opið en í dag er þetta augljóst bannsvæði.  Ég er þó alveg viss um að mér hafi verið fyrirgefið þótt kirkjuvörðurinn hafi ekki gert það .

En hungrið leiddi okkur að huggulegum pizzustað þar sem sólin skein og notalegt var að setjast niður. Fljótlega fóru hinir íslensku víkingar að týnast að staðnum.  Góð pizza og enn betra gos rann vel niður í svanga kroppana og eftir það langaði alla í þetta kalda sem er með mismunandi bragði og alltaf gott. Ákveðið var að kíkja á slíkar gæðasjoppur við strandgötuna enda skipta þær hundruðum ísbúðirnar við sjóinn! Eitthvað tvístraðist hópurinn upp þar sem sumir vildu sparka bolta, aðrir skoða í búðir og enn aðrir bara rölta um og skoða minjarnar. En ísinn var góður. Svo góður að ég þurfti virkilega að hemja mig til þess að kaupa ekki meira í næstu og þarnæstu ísbúð. Við stelpurnar, Jóhanna, Geirþrúður og Tinna og ég komum heim um kl. 18 og hittum fyrir nokkra úr hópnum sem þá höfðu verið að sparka bolta og rölta um.  Samkvæmt skrefateljaranum í gemsanum mínum gekk ég 5876 skref í dag og er það ekki alveg nákvæmt því hann var í töskunni og því ekki alveg jafn næmur fyrir skrefunum sem ég tók. Hefði reyndar verið geðveikt gaman að telja tröppurnar en þær eru amk tvær grilljónir  hér í bæ og við gengið svotil helminginn í dag! Og var einhver að segja að þrepin upp að Akureyrarkirkju væru mörg - ég meina komm on!

Krakkarnir voru ekki lengi að raða sér upp við borðstofuborðið okkar og fara í tvískák með tilheyrandi stuði en eftir kvöldmatinn var komin tími á hópefli. Jebb rétt til getið Hópefli! Að þessu sinni var keppt í þekkingu. Þar sem við höfum eyjapeyja í hópnum sem er þekktur fyrir ýmislegt annað en skák, nefnilega að semja spurningar fyrir Gettu Betur, var tilvalið að setja upp spurningakeppni í anda þeirrar góðu keppni og var unglingalandsliðinu okkar skipt upp í tvo hópa. Stelpur gegn strákum. Hallgerður hafði haft uppi miklar yfirlýsingar um það hvernig stelpurnar myndu rústa strákunum en í raun og veru var það fararstjórinn sem rústaði landsliðinu því ég vissi miklu fleiri svör en bæði liðin til samans. Það er ekki vegna þess að ég sé eldri, ljóshærð eða bara eiturklár heldur vegna þess að þau vissu ekki svörin við spurningum eins og hvað heitir flugvélin hans Ómars Ragnarssonar. Mjörg stór spurningamerki og heyrðist jafnvel: Hver er Ómar Ragnarsson.....  En fleiri skemmtilegar spurningar komu fram og keppt var í fimm flokkum: Saga, Dægurmál, Ýmislegt, Skák og íþróttir. Liðin skiptust á að svara og höfðu til þess 15 sekúndur og svarrétturinn fluttist yfir á hitt liðið ef ekki kom rétt svar. Merkilegt hvað krakkarnir gátu svarað í flokknum skák, þar sem nánast flestar spurningarnar voru eldri en sjálfur fararstjórinn. En hvorugt liðið vissi hvaða tvær íslensku konur hefðu orðið ungfrú heimur á síðustu öld. Þó var ein spurning í skákflokknum sem hvorugt liðið gat svarað en sjálfur fararstjórinn svaraði af miklu öryggi. Spurt var hvar fyrsta óformlega heimsmeistaramót í hraðskák hefði verið haldið og hver hefði unnið. Jebb rétt svar var í Herceg Novi og sjálfur Fischerinn vann. Já það getur verið gott að vera gáfuð ljóshærð hjúkka í Svartfjallalandi. Ég fékk reyndar bara tækifæri til að svara eftir að þau voru búin en ég átti í samkeppni við Stefán sem átti mjög erfitt með að halda aftur af sér svörunum . En stemmningin var skemmtileg og unnu stelpurnar með 5 stig gegn 4 stigum strákanna sem voru jú tveimur fleirri í liði. Eftir þetta var haldið áfram að tefla og farið á skikkanlegum tíma í háttinn enda sjötta umferð á morgun (sunnudag).

Í gærkvöldi gengum við eftir ströndinni á veitingastaðinn Konoba Feral. Fengum langbesta matinn í Svartfjallalandi. Matseðillinn var fjölbreyttur og erfitt að gera upp á milli. Aðeins einn ungur piltur í hópnum kaus að borða annars staðar þar sem ekki var pizza í boði á þessum stað svo þeir feðgarnir Stefán og Friðrik skelltu sér á Pizza Pic Nic og snæddu þar. Við áttum frábæra kvöldstund á strandgötunni og fengum okkur já ÍS í einum ísbásnum á leiðinni til baka á hótelið. Veit ekki hvaða fíkniefni eru í þessum ís en óboj hvað hann er góður!

Nú svo er komin tími til að þakka allar þessar frábæru kveðjur sem verið er að senda okkur. Stundum þegar við náum að nettengja okkur á Íslandstorginu við skákhöllina þá lesum við upphátt kveðjurnar og reynum líka að sína krökkunum sérstaklega ef kveðjur eru frá þeirra foreldrum. Endilega haldið áfram að senda kveðjur og hvatningu því ekki veitir af núna á lokasprettinum. Enn eru fjórir vinningar í pottinum og við erum þekkt fyrir að rífa okkur hressilega  upp í lokabaráttunni.

Þegar krakkarnir voru byrjaðir að tefla ákváðum við Hjördís að nú væri komin tími til að við færum í gönguferð um svæðið. Við gengum í átt að Igalo hryllingshótelsins en á leiðinni urðum við að ganga meðfram annarri hrörlegri byggingu sem við töldum vera hótel sem hlyti að vera í undirbúningi fyrir niðurrif. Nei það var ekki svo. Þetta var Institut Dr. Simo eitthvað. Þarna voru sjúkrabílar og skurðstofur af ýmsum gerðum. Við rákum augun í skilti sem vísaði leiðina að lýtalækningadeildinni og cosmetic surgery. Ef þetta er það sem fólk vill gera fyrir minni pening en á Íslandi þá held ég að það þurfi einhverskonar annarskonar aðgerðir en útlitsaðgerðir! Ég færi ekki hraust inn í þessa byggingu jafnvel þótt ég væri á launum leikara í Friends.

Eftir að hafa komist gegnum spítalalóðina lá leiðin niður á strönd sem er reglulega notaleg og kósí göngustígur meðfram henni allri. Við gengum þó nokkurn spöl frá skákhöllinni í átt að Villunni okkar en þó í verulegri fjarlægð frá Villunni. Meðfram ströndinni voru þessar týpísku strandasjoppur sem selja allt og ekkert, glyngur og rusl. Þarna var líka urmull af veitingastöðum sem flestir ilmuðu nokkuð vel. Alls staðar var hægt að finna girnilegan ís og þurftum við dívurnar bókstaflega að draga hvor aðra frá ísbúðunum enda fáum við ís í eftirrétt tvisvar sinnum á dag hér á hótelinu. Nú en inn á milli allra strandbúðanna mátti finna eina og eina fallega búð sem seldi gæðalegar vörur og þá kannski helst það sem okkur konum finnst afar áhugavert - SKÓR! Hér eru líka fallegar barnafataverslanir með gæðafatnaði á merkilega góðu verði þrátt fyrir kreppugengið sem er á evrunni.   Við rákum inn nefið í stóra súpermarkaðinn sem var með fínu vöruúrvali og hátt til lofts og vítt til veggja. Við komumst t.d. að því að svartfellingar borða reykt kjöt að hætti íslendinga.

Hér í Herceg Novi eru göturnar afskaplega þröngar. Svo þröngar að sjálf Birna Þórðardóttir sem er jú glæsikvendi sem gengur um dillandi mjöðmunum eins og heimsborgari, yrði keyrð út í vegg því engar eru gangstéttirnar og bílarnir ýta því öllu til hliðar sem dillist meðfram götunum. Það er kannski þess vegna sem það eru bara nokkrir alvöru bílar í bænum en flestir eru þeir með hliðarspeglana lafandi á einni snúru meðfram bílunum því það er löngu búið að keyra þá niður.  Einstefnugöturnar eru bara einstefnur á pappírum og samkvæmt skiltum. Ekki í augum íbúa. Ef þeir þurfa að snúa við og keyra til baka, þá bara gera þeir það. Jafnvel þótt það sé ekki vinnandi vegur að snúa bílkvikindinu við á punktinum. Í dag sem og aðra daga fórum við upp í strætó af árgerðinni 1950 sem var keyrður ca 590.000 km eða meira. Hann hafði einhverntímann fullnægt þörfum lundúnarbúa en gefin til Svartfjallalands þegar var verið að safna dósum til styrktar Igalo hótelsins. Þetta er svona liðamótastrætó sem er ofur langur og inn í hann er hægt að troða 124 mannverum og 124.000 túnfiskum eða svo heldur bílstjórinn amk því ekki lokar hann hurðinni fyrr en 2-3 eru orðnir bláir í framan og einhver byrjaður að kasta upp. Þá er komin tími til að leggja af stað! Mengunin frá vagninum liggur svo beint inn í hann þar sem við hóstum hvert á annað og horfum upp í loftin eftir súrefni og sjáum að það er búið að skrúfa niður öll neyðarop í þaki bílsins. Eini ljósi punkturinn í þessari aumu veru í vagninum er sá möguleiki að geta tekið nokkrar hressilegar upphífur í láréttu rimlunum sem eru hugsaðir til að halda sér í (sem þarf náttúrulega ekki því það er svo þröngt að ekkert getur færst til).  Svo opnar maður augun og áttar sig á því að jafnvel þótt það væru helmingi færri í vagninum þá myndi ég samt sparka í 12 manns svona rétt á meðan ég tæki þá fyrstu. En eftir það yrðu næstu 20 ekkert mál!

En talandi um upphífur! Þá lögðum við Hjördís leið okkar inn á allra versta hótelið við ströndina. Hótel Tamaris. Okkur hafði jú verið tjáð um það að þrátt fyrir að hótelið væri það allra slakasta þá væri þar „privat gym" eins og maðurinn orðaði það með stoltan glampa í augunum. Já ég veit varla hvað ég á að segja. Þetta var gym og það voru nokkur tæki, þar var þjálfari sem naut þess að þjálfa tvær ungar konur sem voru bara að dúllast þarna inni. Hann var líka mjög lipur og stoltur að sýna okkur Hjördísi aðstæðurnar og bauð okkur velkomnar fyrir aðeins 3 evrur - one time! Mikið andskoti sem var skítugt, þröngt og lágt til lofts þarna inni. En ég er samt að hugsa um að skella mér þarna inn á morgun og fá smá útrás fyrir yfirvofandi vöðvaóróleika! Það er nú samt ágætur hreyfimórall í hópnum og þá sérstaklega fullorðna fólkinu sem veit hvað þetta er hollt og gott. Stefán gengur um allt og er gjarnan með körfuboltann við hendina og alltaf skoppar Friðrik með eins og hann hafi takmarkalausa orku. Friðgeir er líka afar sprækur og hleypur eins og sjálfur Hasselhof meðfram ströndinni á hverjum morgni. Kemur lafmóður og sveittur inn og teygir eins og sannur hlaupari. Sjálf skellti ég mér í galllann í morgun og hljóp en þarf nauðsynlega að fara að gera eitthvað meira.

Í dag fengum við fleiri vinninga en í gær. Þetta var til dæmis góður dagur hjá stelpunum sem fengu 3 af 4 þegar Jóhanna, Hallgerður og Geirþrúður unnu en Tinna tapaði. Hjá strákunum var meira um svona jafntefli og solleis! Hjörvar og Friðrik gerðu jafntefli en Sverrir Daði og Patrekur töpuðu. Patti skrapp svo í göngutúr í stóra súpermarkaðinn en fann bara músikbúð og keypti sér fjóra geisladiska hvern öðrum ljúfari, Sound of Music, Flashdance, Xanadu og svo sýndist mér sá síðasti vera Panthom of the Opera en ég er ekki alveg viss!!!

Hér að ofan var skrifað í gærkvöldi (17. sept) en í dag hefur netsambandið verið lélegt og nú erum við komin heim af skákstað og búin að borða kvöldmat. Leikar fóru þannig að Hjörvar, Friðrik, Hallgerður og Geirþrúður gerðu jafntefli, Patrekur, Jóhanna og Daði unnu en Tinna, Sverrir og Dagur  töpuðu sínum skákum. Á hverjum degi fáum við aðeins fleiri vinninga en daginn á undan. Við byrjuðum með 3 síðan 3,5 og í gær 4 en í dag fengum við 5 góða vinninga og má geta þess að Dagur var með unna stöðu gegn um 2200 stiga manni en missti niður stöðuna. Á morgun föstudag er svo síðasta umferð fyrir frídaginn sem við ætlum að nýta vel!

Bless í bili,
Edda

Já nú er lífið hjá okkur hér í Herceg Novi allt að komast í eðlilegt horf. Nú erum við loksins búin að sjá bæinn í dagsbirtu sem einkennist af sól og svona 28°c hita. Einhvern vegin verður allt svo miklu skýrara  í þeirri birtu. Hér ríkir greinileg fátækt sem lýsir sér að miklu leyti í vanhirðu á umhverfinu. Húsin hér eru að miklu leyti að syngja sitt síðasta en hér er þó líka mikil uppbygging. Inni á milli eru fallegar byggingar sem eru ýmist nýjar eða uppgerðar. Gamlar blokkir og hótel í niðurníslu eru samt einkennandi fyrir bæinn. Bærinn er almennt afar óhreinn þrátt fyrir miklar rigningar sem að öllu jöfnu skola skít af húsum og slíku. Bílakosturinn er kapituli útaf fyrir sig enda flestir bílarnir af þeirri gerð Skoda sem ekki sjást lengur í vestur-evrópu auk Lödu Sport jeppum, alls kyns útgáfum af litlum og ljótum Fiat bílum og svo virðist algengasta farartækið vera WV-Golf bílar úr árgöngunum til og með 1990. Þó eru lögreglumennirnir vel búnir og keyra um á Land Rover Defender sem hafa örugglega einhverntímann verið nýir. Montenegro búar eða íbúar Svartfjallalands eru stoltir af þjóð sinni en landið er hluti af hinni gömlu Júgoslavíu og fékk viðurkennt sjálfstæði sitt fyrir aðeins tveimur árum síðan.

Nýji húsakostur íslenska hópsins (sem við kjósum að kalla Villa Sava Kivoza í höfuðið á skákmótsskipuleggjandanum) er í einu orði sagt frábær enda ekki margir sem fengu VIP húsnæði undir sinn hóp! Já og það kostaði aðeins 600kr aukalega á nóttina. Fyrir þann pening fengum við hreinlegt hús þar sem allir hafa sitt herbergi með sínu baði. Stærsti kosturinn er tvímælalaust sá að við erum með stóra vel útbúna stofu þar sem við getum verið saman sem hópur og ýmist teflt, stúderað eða bara notið þess að spjalla og skemmta okkur. Krakkarnir eru dugleg að halda hópinn og finna sér alltaf eitthvað að gera sem ein eining og er ég viss um að hópeflið sé að skila sér núna.  Við erum eiginlega komin á þá skoðun að við höfum verið heppinn að lenda á þessu hryllingshóteli sem Hotel Igalo ER enda ef svo hefði ekki verið, værum við hvert á sínu herbergi og sameiginlegu stundirnar væru í ofhlöðnu, skítugu lobbýi annars hótels!

Hlutverk fararstjóra hefur óneitanlega verið sinnt í þessari ferð enda eins og ég sagði áður, þurfti að koma börnum yfir landanmæri, finna týnt veski með fullt af pening í sem fannst við húsleit í herbergi þar sem dót lá á víð og dreif (lá undir tösku eigandans), finna týndan farsíma sem fannst líka við húsleit í fyrstu athugun í vasa eigandans og svo önnur tilfallandi verkefni!

Undirbúningurinn er komin í gott horf og er hvor  þjálfari með 5 krakka sem stúdera sína andstæðinga að morgni. Hver fær 40 mínútur og er sá fyrsti settur kl. 9 og svo hitta þau þjálfarana í fyrirfram ákveðinni röð sem rúllar á hverjum degi. Þetta fyrirkomulag heldur góðri reglu og allir eru sáttir. Eftir hverja umferð er svo farið yfir skákirnar með þjálfurum og höfum við komið okkur upp aðstöðu fyrir utan skákhöllina þar sem við erum með taflsett og þar fara Helgi og Davíð yfir skákirnar með krökkunum þegar þau týnast út úr salnum. Þeir einir hafa leyfi til þess að ganga um skáksalinn meðan þau eru að tefla en aðrir geta fylgst með af áhorfendapöllunum.

Í dag fóru leikar þannig að Patrekur náði lengstri setu og yfirgaf skáksalinn eftir fimm og hálfa klukkustund og hafði þá sést yfi jafnteflisstöðu þegar hann gaf skákina. Jóhanna, Friðrik, Geirþrúður og Sverrir töpuðu líka en Hallgerður, Tinna og Dagur náðu jafntefli meðan Hjörvar og Daði unnu.

Maturinn á Hótel Plaza er alveg ágætur. Nokkuð gott úrval af kjötréttum, nóg af frönskum kartöflum og pasta fyrir krakkana. Svo það sem toppar allt saman er úrvalið af ís sem þau bókstaflega hreinsa upp úr döllunum og borða samhliða matnum enda þurfum við að borga fyrir drykki dýrum dómum og þá er alveg eins gott að skola matnum niður með ítölskum Stragiatella eða öðrum eðalís. Á móti hótelinu er svo dýrindis pizzastaður sem piltarnir eru að sjálfsögðu búnir að taka út.

Nú þegar allt er að komast í rútínu getur maður aðeins farið að kíkja í kringum sig en ég hef að mestu haldið mig á skákstað eða í Villunni okkar. Þorsteinn og Stefán hafa verið duglegir að ganga um bæinn og þá sérstaklega í kringum skákstaðinn og gefa okkur svo skýrslu um það hvað sé áhugavert að skoða. Þetta er í rauninni lítill strandbær með fallegum göngustíg meðfram allri ströndinni sem spannar sjálfsagt 8km. Upp frá ströndinni liggja svo margar litlar götur og segja þeir að þar séu líka einhverjar skemmtilegar verslanir.  Bærinn er á mjög fallegu landsvæði sem einkennist fyrst og fremst af fjalllendi og er því öll byggðin í miklum halla. Þess má geta að þegar við göngum inn á Plaza hótelið frá ströndinni þá förum við upp á aðra hæð til þess að borða en upp á þá áttundu þegar við ætlum í lobbýið og út á götu til þess að ná rútunni á skákstað. Villan okkar stendur fyrir ofan ströndina við sömu götu og gengið er inn á áttundu hæð Plaza hótelsins.  Allir hafa herbergi með svölum sem snúa niður að sjónum þannig að útsýnið okkar nær yfir alla víkina og út á Adríahafið. Hreint stórkostlegt! Við erum mjög ánægð og bjartsýn á gott gengi á þessum nýja stað.

Á skákstað og kringum hótelin er löggæslan til fyrirmynda. Hér bæti ég inn mynd af vopnaða löggumanninum sem coverar skákhöllina en hann er afar afslappaður og oftast með kaffibollann í annarri og rettuna í hinni. Spurning hvað hann gerir ef upp koma vandamál og hann þurfi að grípa til vopna!

Ég skrifa pistlana að kvöldi hverrar umferðar og mun birta þá þegar ég kemst í netsamband á skákstað daginn eftir að þeir eru skrifaðir.

Svo þessu er ég að bæta við nú þegar við erum mætt á skákstað fyrir byrjun þriðju umferðar. Krakkarnir sitja úti í sólinni og eru vel stemmd og vel undirbúin fyrir umferðina. Ef ég kemst aftur í netsamband í dag mun ég birta niðurstöður. Davíð er svo að skrifa nánari skýringar inn á skak.is

Knús í kotin á Íslandi,
Edda og allir hinir í Villa Sava Kivoza við Brac‘e Grakalic‘a nr 20